Lucien Vanstipelen is rector van het bedevaartsoord Klein Lourdes
We leven in een tijd waarin de ene kerk na de andere de deuren sluit. Toch zijn er, ook in ons land, nog altijd plekken waar je de hartenklop van het geloof kunt voelen. Plekken waar pelgrims tot rust komen en hun relatie met God verdiepen. Klein Lourdes, een bescheiden maar aantrekkelijk heiligdom op de taalgrens bij Riemst, is zo’n plek. Vrijwilligers bouwden er in 2008 een nieuwe kapel om de toestroom van bedevaarders in goede banen te kunnen leiden. Maar het bedehuis werd al gauw te klein … Het mirakel van Klein Lourdes?
‘DE KAPEL WERD TE KLEIN’
Lucien Vanstipelen, de rector van het heiligdom, is weer eventjes gerust nu de verbouwing achter de rug is. ‘De kapel bood plaats aan honderdvijftig gelovigen, maar de laatste jaren werd het nogal krap. Meer en meer mensen kiezen ervoor om hun kind hier te laten dopen. Ook huwelijksvieringen en uitvaartmissen vinden plaats in de kapel. Wekelijks vieren we eucharistie, gewoonlijk in twee talen, want ook onze Limburgse vrienden zijn welkom. Vorig jaar hebben we daarom beslist de gebedsruimte te vergroten.’
De kapel is een recent hoofdstuk in de geschiedenis van Klein Lourdes. Het verhaal begint al in 1879, wanneer de pastoor van Bitsingen (Bassenge), in de Jekervallei, een kopie van de grot van Massabielle laat bouwen.
De plek groeit uit tot een bedevaartsoord dat ook door Nederlandstaligen druk wordt bezocht – Bitsingen, vandaag een Luikse gemeente, hoort op dat ogenblik nog bij Limburg. Op de heuvel achter de grot worden een kruisweg en een rozenkransweg aangelegd.
Er waren plannen om een kopie van de basiliek van Lourdes te bouwen
Na het overlijden van pastoor Nouwen nemen de paters van het Heilig Sacrament, die een klooster bouwen in Bitsingen, het roer over. Busladingen bedevaarders vinden het hele jaar door de weg naar de grot. Er zijn zelfs plannen om op de heuveltop een replica van de basiliek van Lourdes te laten verrijzen … tot de paters wegtrekken en het domein in de jaren zestig in verval raakt.
VAN DE BOUWWERF NAAR DE NATUUR
Lucien Vanstipelen, zelf een kind van de streek, heeft de neergang van Klein Lourdes van dichtbij meegemaakt. Hij is blij dat hij vandaag kan meewerken aan de heropbloei. ‘Al had ik als tiener nooit gedacht dat ik later pastoor zou worden in mijn geboortedorp’, lacht hij. ‘Ik was weliswaar christelijk opgevoed, maar op mijn zeventiende raakte ik de voeling met het geloof kwijt, zoals zovelen op die leeftijd. Ik ging studeren, werd kinesist, stapte in de dorpspolitiek en was in de weer voor de toneelgroep, de fanfare … Een druk leven, en toch knaagde er iets. Ik zocht een diepere zin in het leven.’
Geraakt door het Evangelie, dat hij opnieuw ‘ontdekte’, besloot de jonge kinesist en politicus om een andere weg in te slaan: ‘In de zaligsprekingen vond ik inspiratie voor mijn eigen leven. Je moet niet de grootste, de sterkste of de rijkste willen zijn. Nee, het komt erop aan om jezelf te blijven, nederig te zijn. Niet méér, maar mínder willen: dat is de weg van geluk die Jezus ons aanreikt in de Bijbel.’ Geheel in de tijdsgeest koos Lucien voor een roeping als priester-arbeider. Zijn dienstwerk verrichtte hij in een aannemersbedrijf, op bouwwerven in het Luikse.
Ik heb vijf jaar als een zwerver geleefd. Tijdens die jaren in de natuur kwam ik weer dichter bij God
Lucien Vanstipelen, rector
‘Tot er plots een heleboel mensen werden ontslagen’, blikt Lucien terug. ‘Ik mocht blijven, maar was solidair met mijn werkmakkers. Ik was diep ontgoocheld, ook in het geloof. Van de ene dag op de andere heb ik alles achtergelaten … Vijf jaar heb ik als een zwerver geleefd, nu eens in een tent, dan weer in een grot. En opvallend genoeg kwam ik tijdens die jaren in de natuur, ver van het lawaai van de wereld, weer dichter bij de Heer.’
JE ZORGEN ACHTERLATEN
Het waren de parochianen van Bitsingen die aan Luciens mouw kwamen trekken toen ze zonder pastoor zaten. Hij aanvaardde de opdracht van de bisschop om terug te keren naar zijn geboortedorp, en kreeg er na een tijdje ook nog de zorg over zes andere kerken in de Jekervallei bij. Sinds enkele jaren kan hij zich volledig concentreren op het Mariaheiligdom: ‘Officieel ben ik rector van Klein Lourdes, maar ik noem mezelf liever tuinman. Want ook dat hoort bij mijn taken.’
Bij de grot laat de kleine mens zijn zorgen achter
Terwijl hij bladeren bijeenharkt aan de grot, is er altijd wel iemand die een praatje komt slaan. ‘Zelfs bij slecht weer ben je hier nooit alleen’, zegt Lucien. ‘Van bij het begin van de coronacrisis valt het me op hoeveel mensen troost en steun komen zoeken bij Maria. Als een moeder omarmt ze mensen die lijden, ziek zijn of zich in de steek gelaten voelen. Bij de grot laat de kleine mens zijn zorgen achter. Hij vertrouwt zijn intenties, zijn vreugde en verdriet toe aan Maria, die ze op haar beurt in handen van haar Zoon legt.’
In de annalen van het heiligdom hebben Luciens voorgangers onverklaarbare genezingen opgetekend. Vaststaat dat de bezoekers van dit kleine bedevaartsoord morele en spirituele steun vinden in een wereld die soms op z’n kop lijkt te staan en waarin het leven een race tegen de klok lijkt. Misschien is dat wel het mirakel van Klein Lourdes.
pater Ghislain
De Vrienden van Klein Lourdes hebben in 2020 een boekje uitgegeven over de geschiedenis van het heiligdom. Meer info: lucien.vanstipelen@gmail.com
Ik had er zelfs nog nooit van gehoord. Komen ze ook soms uit West-Vlaanderen naar daar op bedevaart? Kan men er ook overnachten want het is wel een hele afstand? Ik zou er graag nog meer over vernemen. Beste dank.