In juli trokken we naar goede gewoonte met een groep Nederlandstalige bedevaarders naar Lourdes. Een van hen, Alex, pende achteraf zijn impressies neer. We vonden ze zo mooi dat we ze graag met al onze lezers delen!
Gebracht door onze zoon op de kiss-and-ridestrook voor het station van Tourcoing, stonden we erop te kijken: massa’s bussen dropten een kleurrijke zee van mensen op het plein. Door de mensenmassa heen rolden wij onze valiezen en de rollator van Anne tot in de inkomhal. We stonden wat verweesd rond te kijken. ‘Verzamelen in de inkomhal van het station om 7.45’ stond op ons infoblad te lezen. Niemand te zien.
Plots sprak iemand ons aan: ‘Ook Montfortbedevaarder?’ Had hij gezien door het blauw-met-gele label aan onze valiezen. Dat dit de start was van een onvergetelijke bedevaart, konden wij toen in de verste verte niet vermoeden. De ongerustheid om de vertraging was snel vergeten als wij in de hall een priester met een groep bedevaarders met Montfort-labels zagen binnenkomen.
In de tgv geraakten we, na onze bagage, al redelijk vlot op onze plaatsen, die verwisselbaar bleken. Toen Wendy tegenover ons plaatsnam en vroeg in welke richting de trein zou rijden was snel duidelijk dat de rijrichting voor haar een probleem vormde. Ik wisselde van plaats en kwam naast Leona te zitten; schuin over de middengang zat pater Nepo.
‘ZOALS GREGORIAANS’
Was het toeval? Al snel na het vertrek hoorde ik een ongewone melodie uit de gsm van Leona. Wat kon ik toen weten dat ik naast de koster van Goetsenhoven zat en dat zij een Marialied, gecomponeerd door pater Nepo en door haar op piano ingespeeld, aan het inoefenen was? Met zijn Indiaas-Vlaamse melodieuze stem begon de priester mee te zingen.
Aanstekelijk, zo bleek. Ik kon niet achterblijven (ik ben zanger in een profaan koor) en begon eerst mee te neuriën en na enkele herhalingen, mee te zingen. Het klonk speciaal, maar er zat iets in, dat mij boeide. En echt moeilijk was het niet. ‘Zoals Gregoriaans’, zei pater Nepo. Als koorzanger sinds vele jaren, kon ik erin komen, maar het was toch niet helemaal hetzelfde.
Eerst begon ik de Marialiederen mee te neuriën, en dan mee te zingen. Het werkte aanstekelijk.
En dan de teksten, geschreven door Leona: zo eenvoudig en toch de uitdrukking van de essentie van onze bedevaart : ‘O, Maria, wij komen tot u, met onze vreugde en verdriet. Wees gij ons nabij. Geef ons hoop op de weg naar onze toekomst, tot wij eens bij u mogen zijn.’
ZWEVENDE MELODIEËN
De bedevaart was er één vol mooie momenten. De sacramentsprocessie en de kaarsjesprocessie, de internationale mis, maar ook de eucharistievieringen op bijzondere plaatsen uitgezocht voor onze kleine, hechte groep Montfortbedevaarders met daarin de bekende, mooie Vlaamse Marialiederen. En telkens op het einde een van de liederen van pater Nepo, zoals ‘Wij groeten u, Maria’, ‘Lieve moeder Maria’ of ‘Maria onze Moeder’. Alle even schoon met hun zwevende melodieën.
Of zingen twee keer bidden is? Het is in elk geval een krachtig gebed
Op de ‘nieuwe’ kruisweg werd tussen iedere statie het nieuwe ‘Wees gegroet, Maria, vol van genade’, gezongen, een heel melodieus en gemakkelijk mee te zingen lied van Pater Nepo. Of zingen tweemaal bidden is, zoals Sint-Augustinus ooit zou gezegd hebben, laat ik in het midden. Dat het een krachtig gebed is, daar ben ik van overtuigd geraakt tijdens deze bedevaart. Dank pater Nepo, dank Leona, dank aan alle medebedevaarders. Dank moeder Maria.
Alex Colpaert, Lourdesbedevaarder